تنهايي بلاي جسم و جان
تاریخ انتشار خبر : 1392/08/01
تنهايي و تنها زندگي کردن در سراسر جهان در حال افزايش است. تا چه حد ديدار دوستان و خانواده مي‌تواند بر سلامتي نقش داشته باشد؟
دکترها پيش از اين به تاثيرات بد “تنها زندگي کردن” بر مغز پي برده بودند، تاثيراتي که به مشکلات روحي، رواني نظير افسردگي، استرس، اضطراب، و فقدان اعتماد به نفس منجر مي‌شود. اما شواهد زيادي درمورد ارتباط بين انزواي اجتماعي با افزايش خطر بروز بيماري‌هاي جسمي-فزيکي وجود دارد.
در سال 2006 ميلادي، تحقيق بر روي 2800 زن مبتلا به سرطان سينه نشان داد احتمال مرگ ناشي از اين بيماري در زناني که تماس کمتري با دوستان و يا اعضاي خانواده خود داشتند پنج برابر بيشتر از زناني بود که تماس‌هاي اجتماعي زيادي داشتند.
محققان در تلاش اند تا دريابند چگونه “تنهايي” مي‌تواند بر سلامت بدن تاثير گذاشته و فرد را بيمار کرده و در نهايت باعث مرگ شود. روانشناسان در دانشگاه‌هاي شيکاگو و اوهايو نشان داده‌اند کساني که از نظر اجتماعي منزوي هستند، تغييراتي در سيستم ايمني بدن آنها ايجاد مي‌شود که اين مي‌تواند به بروز وضعيتي موسوم به التهابات مزمن منجر شود.
بروز تورم‌هاي کوتاه مدت در بهبود زخم‌ها و يا عفونت‌ها امري ضروري است، اما اگر التهاب ادامه يابد مي‌تواند باعث بروز امراض قلبي و سرطان شود. محققان دانشگاه شيکاگو دريافته‌اند که براي افرادي که تنها زندگي مي‌کنند، فعاليت‌هاي روزانه بسيار استرس‌آورتر از کساني است که از نظر اجتماعي منزوي نيستند.
اين محققان ميزان هورمون کورتيزول را که در زمان استرس توليد مي‌شود، در شمار زيادي از افراد سالم در صبح و غروب اندازه‌گيري کردند. اين بررسي نشان داد که ميزان هورمون کورتيزول توليد شده در افراد تنها، بيشتر بوده است. دانشمندان براساس اين تحقيق گفته‌اند که ميزان زياد اين هورمون باعث التهابات و بيماري مي‌شود.
پژوهشگران دانشگاه اوهايو به بررسي ميزان التهاب در پاسخ به استرس در افراد تنها پرداختند. در همين رابطه دکتر ليزا جارمکا از دانشگاه اوهايو زنان مبتلا به سرطان سينه را که از اين بيماري جان سالم بدر برده بودند با داوطلبان سالم مقايسه کرد. او در اين تحقيق از شرکت‌کنندگان تستي موسوم به تست استرس اجتماعي ترير (Trier Social Stress Test) را گرفت که در آن از شرکت‌کنندگان خواسته شد که در جلوي گروهي از داوران دراين باره که چرا بهترين کانديدا براي کسب شغل هستند، توضيح دهند. سپس از آنها خواستند تا محاسبه رياضي ذهني را در جلوي همان داوران انجام دهند.
تست‌هاي انجام شده و آزمايش‌هاي خون در هر دو گروه نشان داد که افرادِ تنها، از ميزان بالاي التهابات برخوردار هستند.
دکتر جارمکا درباره نتيجه اين آزمايش گفته است: “اگر شما تنها هستيد، صرفنظر ازوضعيت طبي، ميزان التهابات در شما افزايش مي‌يابد.” به گفته دکتر جارمکا “مدتهاي مديدي طول کشيد تا پزشکان تاثير تنهايي و تنها زندگي کردن را بر سلامتي تشخيص دهند. اما حال مي دانيم که پي بردن به زندگي اجتماعي بيماران تا چه اندازه مهم است."
شمار افرادي که تنها زندگي مي‌کنند در سراسر جهان رو به افزايش است. بسياري از آنها افراد مسني هستند که پس از مرگ شريک زندگي‌شان تنها مانده‌اند يا خانواده‌هاي‌شان آنها را از خود دور کرده‌اند. تنها در بريتانيا نيمي از افراد ?? ساله تنها زندگي مي‌کنند، و از هر ده نفر، يکنفر از اين تنهايي رنج مي‌برد.دکتر جارمکا معتقد است: “تنها بودن به معناي آن است که از نظر احساسي به کسي وابسته نيستيد يا براي کسي مهم نيستيد”.
او مي‌افزايد: “ما بايد بدنبال راه‌هايي براي کمک به اين افراد باشيم. بدبختانه ما نمي‌توانيم به کسي پيشنهاد کنيم که برو بيرون و کسي را پيدا کن که دوستت داشته باشد. ما بايد بدنبال ايجاد شبکه‌هاي حمايتي از اين افراد باشيم.”
دبورا کوهن؛منبع بي بي سي